Młodzi lekarze pracują w bielskich szpitalach i przychodniach jako stażyści. Doskonalą swoje umiejętności pod okiem doświadczonych fachowców. W ostatnich latach wielu polskich lekarzy wyjeżdżało do pracy w innych krajach Unii Europejskiej. Jednak co roku lekarze z Podbeskidzia występują o coraz mniejszą liczbę zaświadczeń potrzebnych do pracy za granicą, a tegoroczne 69 wręczonych praw wykonywania zawodu lekarza i lekarza dentysty to absolutny rekord. Co to oznacza dla pacjentów? Klaudiusz Komor, prezes Beskidzkiej Izby Lekarskiej mówi, że w krótkim czasie będzie to oznaczać skrócenie kolejek do specjalistów, wyższą jakość obsługi, wyższy poziom profilaktyki, a w efekcie zdrowsze społeczeństwo. Zapytaliśmy bielskich stażystów o to, dlaczego wybrali studia lekarskie, o jakiej specjalizacji myślą, czego się boją.
Dlaczego zdecydowałam się akurat na medycynę? W mojej rodzinie jest wielu lekarzy. Ale zdecydowały o tym nie tylko rodzinne tradycje. Myślałam o medycynie chyba od zawsze. Lubię tę pracę, lubię kontakt z pacjentami. Nie wiem jeszcze, jaką specjalizację wybiorę, chciałabym jednak, żeby to była jakaś specjalizacja zabiegowa. Czego boję się w przyszłej pracy? Najbardziej tego, że popełnię jakiś głupi błąd, przez który zaszkodzę pacjentowi.
Zawsze myślałem o jakimś kierunku związanym z biologią, dlatego wybrałem klasę biologiczno-chemiczną w bielskim Liceum Ogólnokształcącym im. Stefana Żeromskiego. Udało mi się potem dostać na medycynę. Pacjenci? W pamięci mam około 70-letnią panią leżącą na oddziale wewnętrznym, która rozpłakała się na mój widok. Okazało się, że jestem bardzo podobny do jej syna, który zginął tragicznie w wypadku samochodowym. Był w podobnym wieku do mnie. Przyszłość? Chciałbym się realizować w tym, co lubię, myślę o kardiologii.
Pochodzę z Bielska-Białej, ale mieszkam teraz w Żywcu. Nie mamy lekarskich tradycji w rodzinie, jestem pierwszą absolwentką medycyny. Od dziecka marzyłam o tym, żeby być lekarką. Bawiłam się w wypisywanie recept, badałam lalki stetoskopem. Zawsze mnie do tego ciągnęło. Medycyna to trudne studia, ale nie można się poddawać, trzeba być wytrwałym, w końcu na tym potem polega praca lekarza. Spotkałam już na swojej drodze pacjentkę, którą pewno zapamiętam do końca życia. To była 104-letnia pani, która wszystkich wkoło zarażała swoim optymizmem. Naprawdę niezwykła osoba. Podoba mi się oddział kardiologiczny. Może zostanę w przyszłości właśnie kardiologiem?
Mój tata jest lekarzem, specjalistą medycyny sportowej. Myślę, że to dało mu szansę na ciekawe życie. Był na igrzyskach olimpijskich, poznał kilka znanych osób ze świata sportu. Ja zastanawiałem się nad Akademią Wychowania Fizycznego, ale ostatecznie wybrałem medycynę. Nie wiem jeszcze, jaką specjalizację wybiorę, ale chciałbym, żeby to było w jakiś sposób związane ze sportem. Podobnie jak chyba wszyscy moi koledzy i koleżanki boję się błędu lekarskiego, tego, że z powodu jakiejś pomyłki zaszkodzę pacjentowi.
Jestem z lekarskiej rodziny, co na pewno wpłynęło na to, jaką decyzję podjąłem. Ale to niejedyny powód. Lubię ludzi, jestem osobą otwartą, łatwo nawiązuję kontakty. Chodziła za mną myśl o stomatologii, ale w końcu zdecydowałem się jednak na medycynę. To ciężkie studia, najtrudniejszy był drugi rok. Oprócz nauki pracowałem. Zajmowałem się pracami na wysokościach, robiłem domki z pierników. Był moment, gdy myślałem, żeby rzucić studia i założyć jakąś małą działalność gospodarczą. Pacjenci? Najbardziej zapamiętałem dzieci z hospicjum. Łatwiej się pogodzić z tym, że odchodzi stary człowiek. Co będzie dalej? Nie mam w sobie ducha naukowca. Myślę o ginekologii i położnictwie.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze